A sección segunda da Sala do contencioso-administrativo do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) declarou nun auto executada a sentenza de 1994 que declaraba nula a licenza de obra do edificio de Vigo coñecido como O Piricoto. O alto tribunal galego decretou, por tanto, o arquivo do procedemento unha vez que o auto sexa firme, pois contra el cabe presentar recurso de reposición ante a mesma sala do TSXG.

“Todas as probas permiten concluír con suficiente grao de certeza que as actuacións de adaptación ao ambiente previstas, incluídas as demolicións parciais executadas, son suficientes para ter por executada completamente a sentenza, xa que a edificación se adaptou ao ambiente da actualidade”, indican os maxistrados no auto, no que subliñan que se eliminaron “os impactos paisaxísticos que determinaron a anulación da licenza orixinal”.

O Superior subliña que a demolición total solicitada pola parte executante “acabaría xerando un resultado disonante co contorno actual, profundamente urbanizado e radicalmente transformado respecto á realidade paisaxística existente no momento en que se ditou a sentenza”. O alto tribunal explica que a demolición total “non pode ser a actuación esixida para a execución da sentenza” e lembra que o propio Tribunal Supremo indicou que era necesario acometer “ben a derriba do edificio ou ben a súa modificación externa para adaptalo, no básico, ao ambiente no que está situado”.

O TSXG destaca na resolución que “todos os informes técnicos e periciais acreditan que a edificación actual se adapta ao ambiente”, pois é “similar aos edificios da súa contorna”. Os maxistrados insisten en que os incumprimentos apreciados na sentenza de 1994 “emendáronse coas actuacións executadas, tendentes a minimizar o impacto visual e a eliminar a perspectiva de pantalla xerada pola sensación de continuidade entre os bloques que conforman a urbanización”. As demolicións parciais executadas conseguiron eliminar, segundo o Superior, “a perspectiva de pantalla”, mentres que a adaptación ambiental realizouse mediante “a eliminación de disonancias na cuberta, a desaparición dos casetóns e a redución de altura e volume nesa cuberta, así como a utilización de técnicas cromáticas e de apantallamento vexetal”.

“A modificación da configuración externa do edificio determina a súa adaptación á contorna actual, profundamente transformada desde a sentenza e que pouco ten que ver coa contorna paisaxística que puido valorar o tribunal sentenciador cando en 1994 considerou que a edificación non harmonizaba coa contorna”, recalca o TSXG, á vez que sinala que se trata “dunha área profundamente urbanizada, por mor da creación de viais estructurantes, a partir dos cales se foi compactando a malla urbana”. O Piricoto, salientan os xuíces, sitúase “fóra da área de protección do ben de interese cultural e mesmo fóra da área de amortecemento prevista na lexislación sectorial de protección do Patrimonio”.